kościec — m II, D. kościecśćca; lm M. kościecśćce, D. kościecśćców «układ kostny człowieka lub zwierzęcia; szkielet» Silny, słaby kościec. przen. «trzon, istota czegoś» Kościec utworu, zagadnienia. Kościec budynku, miasta … Słownik języka polskiego
czaszka — ż III, CMs. czaszkaszce; lm D. czaszkaszek 1. «głowa, także sklepienie głowy od czoła do karku» Łysa czaszka. 2. «szkielet głowy kręgowców połączony stawowo z kręgosłupem, składający się z mózgoczaszki i trzewioczaszki» Pęknięcie podstawy czaszki … Słownik języka polskiego
kośćcowy — przym. od kościec … Słownik języka polskiego
oś — ż V, DCMs. osi; lm M. osie, D. osi 1. «wyobrażalna prosta będąca linią centralną jakiegoś układu elementów przestrzennych, np. linia centralna budynku, miasta, dzielnicy itp.» Oś urbanistyczna. Zbudować obiekt na osi. ∆ astr. Oś Ziemi, oś ziemska … Słownik języka polskiego
sklepienie — n I 1. rzecz. od sklepić. 2. lm D. sklepienieeń «konstrukcja budowlana wykonana najczęściej z kamienia naturalnego, sztucznego lub z cegły, o przekroju krzywoliniowym, służąca do przykrycia określonej przestrzeni budynku» ∆ Sklepienie kolebkowe,… … Słownik języka polskiego
szkielet — m IV, D. u, Ms. szkieletecie; lm M. y 1. «twarda, mocna konstrukcja stanowiąca integralną część organizmu ludzkiego lub zwierzęcego, zbudowana z substancji organicznych i nieorganicznych, pełniąca funkcję podporową, ochronną i usztywniającą w… … Słownik języka polskiego
szkielet — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. szkieletecie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} układ kostny ludzi lub zwierząt, struktura zbudowana z materii organicznej lub nieorganicznej, która pełni funkcję podpory lub … Langenscheidt Polski wyjaśnień
